Patroni opolskich ulic. Norbert Barlicki

Barlicki był polskim działaczem socjalistycznym, przywódcą Polskiej Partii Socjalistycznej i nauczycielem. Został upamiętniony w bliskiej okolicy Instytutu Śląskiego i Urzędu Marszałkowskiego.

Urodził się 6 czerwca 1880 w Sieciechowie (mała wieś w dzisiejszym województwie mazowieckim). Maturę zdał w 1900 roku w gimnazjum w Radomiu. Barlicki zdobył wszechstronne wykształcenie. Ukończył studia prawnicze na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, socjologiczne w Brukseli oraz ekonomiczne w Petersburgu.

Już za czasów studenckich Norbert Barlicki w 1902 roku wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Podczas rozłamu partii w 1906 opowiedział się po stronie PPS-Lewica. W roku 1911 został aresztowany pod zarzutem działalności rewolucyjnej przez carską policje i osadzony na Pawiaku. Został jednak szybko z niego zwolniony z powodu braku dowodów. W 1916 został radnym miasta Warszawy z ramienia swojej partii. Sprawował mandat przez 2 lata. W kwietniu 1918 roku został ponownie zatrzymany. Zarzucano mu wystąpienie przeciw narzucaniu traktatu brzeskiego. Został internowany do Twierdzy Modlin, z której po kilku miesiącach został zwolniony.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Barlicki pełnił służbę ministra praw wewnętrznych w rządzie Jędrzeja Moraczewskiego. Od 1919 do 1935 roku zasiadał w Sejmie II Rzeczypospolitej Polskiej. W 1936 wraz z Stanisławem Dubois otworzył redakcję „Dziennika Popularnego”.

W czasie okupacji hitlerowskiej Norbert Barlicki był jednym z organizatorów lewicowych grup PPS do walki z okupantem. 7 stycznia 1941 roku został osadzony w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau, gdzie kierował PPS-owską organizacją ruchu oporu. Zmarł w obozie 27 września 1941 roku.

autor: JZ