Wszyscy jesteśmy jedną, wielką oazą spokoju. „Awantura” (2023)

„Aby  zachęcić was do seansu, zdradzę, że oprócz rewelacyjnego scenariusza, podpartego soczystymi, rozbrajającymi dialogami i wzmożoną akcją, mamy tutaj kapitalnie zagranych, wielowątkowo i wielopoziomowo przedstawionych kłamliwych, toksycznych i skrajnie egoistycznych ludzi, których decyzji oficjalnie poprzeć nie możemy, a których w głębi duszy rozumiemy i którym na swój sposób kibicujemy.” – pisze Kasia w najnowszej recenzji.

reż.: ——
scen.: Lee Sung Jin
wyst.: Steven Yeun, Ali Wong, Joseph Lee, Young Mazino, Remy Holt, Ashley Park

Dwójka nieznajomych – średnio sytuowany budowalniec Danny Cho (Steven Yeun) i uprzywilejowana, bogata Amy Lau (Ali Womg) – spotykają się na swojej drodze zupełnie przypadkowo, zdaje się, w najgorszym dniu swojego życia. On, totalnie poirytowany, zdesperowany i zmęczony, chce wyjechać ze sklepowego parkingu, ona – wyczerpana i zawodowo wypalona – zajeżdża mu drogę. Normalnie skończyłoby się to na sprzeczce, wyzwiskach i agresywnie wciskanych klaksonach, jednak tym razem niewinne zdarzenie zamienia się w nieopisaną drogową furię i rozpędzony do granic pościg, nie tyle na śmierć i życie, co na rację i jej brak. Ponieważ żadne z nich nie ma w sobie umiejętności do podejmowania dobrych decyzji (o czym dowiemy się całkiem szybko) chwilowa agresja tej dwójki ustąpi miejsca rozbuchanemu, urażonemu ego i przemożnej chęci dokonania soczystej, wykalkulowanej, chłodnej zemsty na swoim drogowym przeciwniku.

Netflixowy, porywający z miejsca komedio-dramat skupia się na różnych rzeczywistościach swoich bohaterów: jedna z nich (Cho) jest zanurzona w biedzie, emigracji, pracy fizycznej, wiecznym dorobku i chronicznym niezadowoleniu, druga zaś (Lau) skąpana jest w nowobogackiej, minimalistycznej, artystycznej estetyce rodem z instagramowych zdjęć wszelkiej maści influencerek. I jedne, i drugie realia dostarczają dokładnie tego samego – przytłaczającego poczucia niespełnienia i depresji, a w efekcie, obezwładniającej, tłumionej od lat agresji i wściekłości. Status, pieniądze i zdrowie psychiczne odgrywają w naszym życiu codziennym ogromną rolę i kierują losem każdego z nas, jednak w przypadku naszych bohaterów są kluczowe, dlatego zostały wręcz z namaszczeniem, rozłożone przez twórców na czynniki pierwsze, w każdym z intensywnych dziesięciu odcinków – wszak drabina społeczna, po której skrupulatnie od lat wspina się Amy, nigdy nie doprowadzi w to samo miejsce umęczonego Danny’ego, choć stara się pokonać te same szczeble co ona.

Serial niesie skojarzenia z filmowym, rewelacyjnym Upadkiem (1995) Joela Schumachera, w którym główny bohater pewnego upalnego dnia, na zakorkowanej do granic autostradzie, postanawia opuścić swój samochód; doprowadzony do „wrzenia” i ostateczności, w przypływie niekontrolowanej agresji i gniewu, dokonuje krwawej i brutalnej zemsty na otaczającym go świecie. Podczas, gdy Upadek przyglądał się uważnie zmianom społecznym zachodzącym w Ameryce w latach 90., wskazując na jednostki oszukane przez ułomny i kłamliwy system, Awantura przygląda się współczesnym kłamstwom, powtarzanym od lat o dobrym, szczęśliwym i łatwym życiu, radosnej rodzinie i spełnionych ambicjach oraz wiodącej do nich, prostej, łatwej drodze – złudna obietnica, że „możemy mieć wszystko” kiedy tylko tego zapragniemy, jest tu wspaniale wypunktowana.

Niewysłowioną frajdę i dość niezdrową ciekawość wzbudzało odkrywanie, do jakich kroków posuną się zdesperowani bohaterowie Awantury, nie będę więc wchodzić w szczegóły, by nie odbierać wam tego samego. By jednak zachęcić was do seansu, zdradzę, że oprócz rewelacyjnego scenariusza, podpartego soczystymi, rozbrajającymi dialogami i wzmożoną akcją, mamy tutaj kapitalnie zagranych, wielowątkowo i wielopoziomowo przedstawionych kłamliwych, toksycznych i skrajnie egoistycznych ludzi, których decyzji oficjalnie poprzeć nie możemy, a których w głębi duszy rozumiemy i którym na swój sposób kibicujemy. Rewelacyjne rozpisanie postaci nie wskazuje jednoznacznie na to, kto jest protagonistą oszukanym przez system, a kto złym przeciwnikiem i beneficjentem wszelkich układów: mamy po prostu dwójkę zrozpaczonych, zdezorientowanych i wkurzonych ludzi, którzy nie radzą sobie z tym, co przynosi im życie.

Inteligentne, zabawne, cyniczne i samoświadome dziesięć odcinków zleci w jeden, maksymalnie dwa wieczory – nie ma mowy, żebyście jakimś sposobem oderwali wzrok od ekranu, kiedy rozpocznie się Awantura, ani kiedy wspomniana rzeź się skończy.

Ocena Kasi: 8,5/10