Patroni opolskich ulic. Orlęta Lwowskie

Zapraszamy na kolejny artykuł z naszego cyklu. Tym razem opowiemy o grupie, która determinacją i działaniem nadal inspiruje wielu ludzi. Swoją ulice otrzymali w centrum miasta niedaleko galerii Opolanin.

Po zakończeniu I wojny światowej Austriacy wspierali Ukraińców w dążeniach do przejęcia Lwowa. Nasi wschodni sąsiedzi byli przeciwni polskim rządom. 1 listopada 1918 roku rozpoczęły się zatem krwawe walki polsko-ukraińskie. Ukraińcy, którzy głównie pochodzili z okolicznych wsi, nie znali dobrze miasta. Orlęta Lwowskie miały więc nad nimi sporą przewagę, bo topografię terenu miały w jednym palcu. Młodzi znali wszystkie tajemne skróty i przejścia. Dzięki ich poświeceniu udało się utrzymać miasto do połowy 1919 roku, bez wsparcia regularnych oddziałów wojskowych.

W szeregach Orląt znajdowały się dzieci i młodzież, uczniowie i studenci. Walczyli zarówno z bronią w ręku, jak i w oddziałach zaopatrzeniowych. Było ich 6022. Ponad 2500 nie przekraczało 25 roku życia. Najmłodszy z nich miał 9 lat. Nazywał się Jaś Kukawski. Wśród Orląt znajdowała się również najmłodsza osoba odznaczona orderem Virtuti Militari − 13-letni Antoni Petrykiewicz. Został on kawalerem tego orderu za wyjątkową odwagę. Walczył w bitwie w fabryce obuwia „Gafota” i bronił ludności cywilnej. Swoją ostatnią walkę stoczył 28 grudnia 1918 w Persenkówce, w czasie której został ciężko ranny. Zmarł w szpitalu Politechniki Lwowskiej. Trumnę Antoniego nieśli na Cmentarz Łyczakowski czterej starsi bracia, a za nimi szedł ich ojciec. Cała rodzina zaangażowana była w walkę o polski Lwów.

Podczas obrony Lwowa zmarło 439 żołnierzy, wśród nich 120 takich, którzy nawet nie ukończyli szkoły. Większość bohaterów spoczywa na Cmentarzu Orląt, czyli specjalnej części Cmentarza Łyczakowskiego.

autor: JZ