Patroni opolskich ulic. Adam Mickiewicz
foto: ŁK
Tym razem nasz artykuł poświęcamy jednemu z polskich wieszczów narodowych Adamowi Mickiewiczowi. Droga, której patronuje znajduje się w dzielnicy Śródmieście.
Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 w Zaosiu lub Nowogródku. Jego ojciec Mikołaj był adwokatem i komornikiem miejskim. Miał dwóch braci – Aleksandra i Franciszka Bronisława. Jego straszy brat Franciszek uczestniczył w powstaniu listopadowym. W latach 1807–1815 uczęszczał do dominikańskiej szkoły powiatowej w Nowogródku. W 1812 miało miejsce wydarzenie, które wpłynęło na jego przyszłą twórczość. Przez Nowogródek przeszły wojska napoleońskie, które zmierzały na Moskwę. Po kilku miesiącach zaś młody Mickiewicz widział te same oddziały, które wracały pokonane. W 1815 roku Adam wyjechał do Wilna na studia. Studiował tam nauki humanistyczne na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim.
W trakcie studiów, wraz z Tomaszem Zanem i grupą przyjaciół, założył Towarzystwo Filomatyczne. Służyło ono organicznej pracy edukacyjno-patriotycznej polskiej młodzieży wileńskiej. W 1819 Mickiewicz rozpoczął pracę jako nauczyciel w gimnazjum w Kownie, gdzie mieszkał do 1823 roku.
W 1823 został aresztowany i uwięziony w klasztorze bazylianów w Wilnie, a następnie skazany za udział w tajnych młodzieżowych organizacjach na zesłanie w głąb Rosji na posadę nauczyciela z prawem wyboru miejsca pobytu. Przez następne 3 lata przebywał w Petersburgu, Odessie, Moskwie oraz na Krymie. Z tego okresu pochodzą takie dzieła jak: „Sonety”, „Konrad Wallenrod” czy „Dziady część 3”.
Następnie Mickiewicz podróżował po Europie. Początkowo w 1829 roku udał się do Niemiec, a potem do Włoch i Szwajcarii. W 1831 chciał powrócić do Polski i wziąć udział w powstaniu. Jednak podjął decyzję o pozostaniu w Dreźnie.
Z Drezna udał się do Paryża, gdzie osiadł na stałe i spędził ponad 20 lat. Był członkiem Towarzystwa Litewskiego i Ziem Ruskich w Paryżu. Tam też ożenił się z Celiną Szymanowską, z którą miał sześcioro dzieci. W tym czasie stworzył prawdopodobnie swoje najbardziej popularne dzieło, czyli „Pana Tadeusza”.
We wrześniu 1855, podczas wojny krymskiej, po śmierci żony i zostawieniu nieletnich dzieci, wyjechał do Stambułu. Tam 26 listopada 1855 zmarł, prawdopodobnie na cholerę. Jego zabalsamowane ciało zostało przewiezione do Paryża i pochowane na cmentarzu Les Champeaux à Montmorency, a 4 lipca 1890 przeniesione na Wawel.
