Patroni opolskich ulic. Maria Konopnicka

Kim byli, gdzie się urodzili i czego dokonali dla naszego kraju? W naszym cyklu przybliżamy osoby, które patronują opolskim ulicom. Tym razem opowiemy o jednej z najwybitniejszych pisarek w historii literatury polskiej, o Marii Konopnickiej. 

Urodziła 23 maja 1842 roku w Suwałkach, na terenie Królestwa Polskiego. Nie mieszkała jednak tam długo. W wieku 7 lat jej rodzice Józef Wasiłowski i Scholastyka z Turskich podjęli decyzję o przeprowadzce do Kalisza. Niestety, gdy Maria miała 12 lat jej mama zmarła. Cały ciężar wychowania młodej dziewczyny spoczął zatem na barkach ojca. Zrobił to w tradycji chrześcijańskiej, bez kobiecego wpływu. Atmosfera powagi, żarliwego patriotyzmu i surowych nauk moralnych miała duży wpływ na Marię. Gdy uczyła się na pensji sióstr sakramentek w Warszawie poznała Elizę Pawłowską (po mężu Orzeszkową). Przyjaźń ich, scementowana wspólnymi zainteresowaniami literackimi, przetrwała całe życie Marii.

Młoda Maria wyjechała z Kalisza dopiero po wyjściu za mąż. Jej wybrankiem był Jarosław Konopnicki. Zamieszkali razem w domku w Bronowie. Małżeństwo to nie było szczególnie szczęśliwe. Mąż nie podzielał ani nie akceptował pasji żony. Mimo, że urodziła 8 dzieci zdecydowała się rozstać z Jarosławem, ponieważ nie chciała zostać kurą domową.

Wiatru w skrzydła dodała jej pozytywna recenzja jej wiersza „W górach” napisana przez samego Henryka Sienkiewicza. W 1877 roku przeniosła się z dziećmi do Warszawy. Rok później ciężko zachorował i zmarł jej ojciec. Po odbyciu żałoby rozpoczęła pracę jako korepetytorka. W tym też roku zaczęła uczestniczyć w konspiracyjnych i jawnych akcjach społecznych.

W 1882 odbyła podróż do Austrii i Włoch, a w 1884 roku w Czechach poznała J. Vrchlickiego (znany czeski poeta), z którym nawiązała korespondencję.  Gdy dzieci się uniezależniły zaczęła podróżować po świecie. W 1903 roku, po 25 latach swojej twórczości, otrzymała w podzięce dworek w Żarnowcu koło Krosna na Pogórzu Karpackim.

Maria Konopnicka zmarła na zapalenie płuc 8 października 1910 roku w sanatorium „Kisielki” we Lwowie. Została pochowana 11 października 1910 na cmentarzu Łyczakowskim w Panteonie Wielkich Lwowian.

Stworzyła m.in. baśń „O krasnoludkach i o sierotce Marysi”, nowelę „Nasza szkapa”, zbiory wierszy „Ludziom i chwilom” czy poemat „Pan Balcer w Brazylii”

„Proście wy Boga o takie mogiły,
Które łez nie chcą, ni skarg, ni żałości,
Lecz dają sercom moc czynu, zdrój siły
Na dzień przyszłość”.

„Na cmentarzu” Maria Konopnicka – tekst został umieszczony na cokole popiersia nagrobnego.