Ćwierć wieku temu rozpoczęła się obrona opolskiego

Wystartowaliśmy właśnie w styczniu 1998 roku, zaraz po tym jak stało się jasne, że nowa reforma administracyjna kraju dzieli Polskę na 12 regionów, bez Opolszczyzny. – Gdybyśmy zaczęli później to wylądowalibyśmy jak koszalińskie.

Były blokady dróg i manifestacje w stolicy. Do Warszawy zawieziono 200 tysięcy podpisów. W sejmie koalicja rządząca bezskutecznie próbowała wprowadzić dyscyplinę klubową. – Jednak jak, np. Jurek Wierchowicz z Zielonej Góry miał zmusić do głosowania przeciwko swojemu regionowi faceta z Opolszczyzny.

Walczyli przedstawiciele wszystkich środowisk, także Kościoła. – W tamtym czasie ks. Stefan Baldy (ówcześnie proboszcz parafii katedralnej – przyp. red.) odnalazł miejsce pochówku ostatniego księcia opolskiego – Jana Dobrego. Kiedy go wyciągnęliśmy z podziemi „umówił” się z nim, że jeśli uratuje województwo, zrobimy mu porządny pogrzeb.

Finałem był utworzony przez ludzi w czerwcu 1998 roku łańcuch. – Widziałem go z wysokości 200 metrów z samolotu. To był upalny dzień, i jeszcze o 14.30 gdy startowaliśmy wydawało się, że pogoda pokrzyżuje nam plany. Pomyślałem wtedy, że to porażka, fatalny pomysł, to nie może się udać. Wtedy, tuż przed 15.00 (na którą byliśmy umówieni – przyp. red.) zaczęli pojawiać się ludzie. Wychodzili z krzaków, rowów, z każdego miejsca, gdzie było odrobinę cienia. Wyszli i po prostu złapali się za ręce.